Այն, ինչ Ազատության հրապարակում անում են «Ժառանգության» ներկայացուցիչներն ու իրենց առաջնորդը, ավելի շատ նման է Երևանի ավագանու ընտրությունների քարոզարշավի, քան նախագահական ընտրություններին հաջորդող հետընտրական գործընթացների:

Երբ սկսվեց 2008-ի շարժումը, իմ, այսպես կոչված, խանդավառությունը կանխատեսում էր, որ Քոչարյանի հանցավոր ռեժիմից ձանձրացած՝ բոլորը մեկ կդառնան՝ հաշվի առնելով սեփական երեխաների ապագան, որ նորմալ մարդու համար պիտի որ առաջնահերթության էպիկենտրոն լիներ, բայց, ցավոք սրտի, այս աշխարհում շատերի համար երեխաների ապագա ասվածը ոչ այլ ինչ է, քան, մեղմ ասած, ապրուստ՝ լափ:

ՈՒզում եմ «կիսվել» մեր տեղական քաղաքականության մեջ վերջերս ակտիվորեն տեղ գտած մի երևույթի մասին իմ մտածմունքներով. երևույթի անունն է «հացադուլ»: Մի կողմ դնելով հուզախառը հայտարարություններն առ այն, որ «պարոն Հովհաննիսյանը հացադուլի է նստել հանուն ինձ և իմ իրավունքի իրացման», ինչին, մեղմ ասած, կասկածանքով եմ վերաբերվում, քանի որ, ըստ իս, «սուրբ փրկիչ» քաղաքական գործիչներ չեն լինում, կցանկանայի քննարկել «հացադուլի» արդյունավետության գործակիցը` որպես քաղաքական քայլ: Առահասարակ, ե՞րբ է այս կամ այն քաղաքական գործիչը դիմում նման քայլի:

Ներեցեք, Վարպետ, ուշացա: Ախր պայմանավորվել էինք՝ մի անգամ էլ որ գամ, կավարտենք զրույցը, և հաղորդումն արդեն պատրաստ է: Կարինե Հակոբյանին էի խնդրել, որ ուղեկցի Ձեր արվեստանոց, Սամվել Սևադան էլ միացավ: Զրուցեցինք երկար. ես նկարահանում էի, Սամվելը՝ լուսանկարում, Կարինեն այդ պահին մի տեսակ հեռուստահաղորդավարի դերում էր: Տանտիրուհին սուրճը, օշարակն ու թխվածքը բերեց ու զգուշացրեց. «Ամեն 20 րոպեն մեկ ընդհատելու եմ. աչքին դեղ պիտի կաթացնեմ»: Ինչ մտերիմ, ազատ ու անմիջական էր միջավայրը՝ արվեստանոցը ձեղնահարկում՝ լուսավոր, գունաշխարհի մի գողտրիկ անկյուն, Ձեր պահվածքը հյուրապաշտ, մեր մի քիչ քաշվելուն՝ Ձեր մտերիմ հանդիմանանքը, թե՝ ազատ զգացեք, դուք այստեղ ցանկալի մարդիկ եք:

13 տարեկան տղա էի: Սովորում էի Լենինականի Մերկուրովի անվան նկարչական դպրոցում: Էդ տարիներին հնարավորություն չկար տեսնել, ծանոթանալ աշխարհում կերպարվեստի, գրականության և ընդհանրապես արվեստի բնագավառում տիրող բազմաձև ու բազմապիսի դրսևորումներին:

Ոմանք իրենց թույլ են տալիս ասել, թե «Պետությունների Մարդ դառնալը պետք է կատարվի էվոլյուցիոն ճանապարհով»: Ա՛յ քեզ անհեթեթություն:

Եկեք պարզ խոսենք: Հայաստանում իշխանափոխության համար գոյություն ունի ստալինյան հայտնի «M օրով» առաջ ընկնելու խնդիրը: Այդ խնդիրը Հայաստանում հայտնվեց 1999 թվականին, երբ վարչապետ Վազգեն Սարգսյանը, ԱՄՆ-ում Ալբերտ Գորին հանդիպելուց հետո, վերադարձավ Հայաստան և որոշ ժամանակ անց Վանաձորում իր մոտ 20 «մերձավոր» զինակիցների հետ հանդիպման ժամանակ անզգուշություն ունեցավ նրանց հայտնել, թե «սրանց մինչև հունվար քշելու ենք»:

Երևի արդեն ժամանակն է նորից անդրադառնալ այն կանխատեսումներին, որ արել էի դեռ փետրվարի տասին՝ իմ այս էջում զետեղված "Մեր "ընտրություններին" հաջորդելիք հետոն" հոդվածում: Ելնելով հետընտրական գործընթացների ընդհանուր ուղղվածությունից և տրամաբանությունից՝ կարելի է գալ այն եզրակացությանը, որ Րաֆֆի Հովհաննիսյանը, Սահմանադրական դատարան իրավական հեռանկար չպարունակող դիմում ներկայացնելով, մի կողմից գործը տանելու է ընտրությունների կեղծումից բարձրացած զանգվածային բողոքի ալիքն աստիճանաբար մարելու ուղղությամբ, իսկ մյուս կողմից, լավագույն դեպքում, սերտաճելու աստիճան կսերտացնի հարաբերությունները Դաշնակցության հետ կամ էլ, ակնհայտորեն կորցնելով այսօր իրեն հավատացած մարդկանց վստահությունն ու համակրանքը, կանցնի քաղաքական կենդանի դիակների շարքը, ինչը, անշուշտ, ցանկալի չէ: Ինչևէ, ստորև կարող եք վերընթերցել հիշատակված հոդվածը:

Եթե մոտակա շաբաթներին նոր ազդակներ չառաջանան՝ ներկա շարժումը նախորդների բախտին կարժանանա: Այդ ժամանակ էլ կսկսվի այն, ինչից ընդդիմադիր ուժերը պետք է կամք գտնեն իրենց մեջ խուսափելու համար: Դա կլինի Հայաստանի ընդդիմադիր ուժերի միջև պայքարը հանուն առաջատար ընդդիմադիր ուժի:

Ով ուզում է հասկանալ, թե ինչ են անում ՀՀ քաղաքացու հետ մեր իշխանությունները, մեր «ընդդիմությունը», գերտերությունները, օտարերկրյա դիտորդներն ու տարատեսակ ԶԼՄ-ները, թող դիտի «Թրումանի շոուն» Ֆիլմը: Այս ընտրությունների ընթացքում ուղղակի առարկայնորեն տեսա այդ բոլորի սերտ համագործակցությունը (թերևս, ավելի ճիշտ կլինի դա հանցակցություն որակել, բայց դա էլ ճաշակի հարց է), նրանց միջև եղած դերաբաշխումը` շատ հետաքրքրական էր: